Black Mesa – wrażenia (spojlery!)

Czy Black Mesa to dobry mod? Czy sprostał oczekiwaniom? Czy warto było na niego czekać…

hmm chyba się powtarzam…

Muszę przyznać, że do Black Mesy zawsze podchodziłem z pewnym niedowierzaniem. Miałem nadzieję że chłopakom się uda, ale była ta nutka wątpliwości, że jednak coś spieprzą, że gra nie będzie już miała tego klimatu, że co lokacja to będzie zupełnie co innego i nie będzie ciągłości. Że z czymś przesadzą, że za bardzo odejdą od oryginału. Ale na szczęście wszystkie obawy były niepotrzebne, bo mod okazał się dokładnie tym czego oczekiwałem.

Jeśli miałbym jakoś krótko podsumować ten mod, albo nawet określić go jednym słowem, to chyba powiedziałbym, że ten mod jest solidny. Błędy się zawsze zdarzają, ale tutaj wszystko jest takie dopracowane. Przeważnie w modach roi się od niedoróbek lub rzeczy zrobionych po amatorsku, a tutaj wszystko jest na swoim miejscu i wszystko gra.

Od pierwszej minuty gry towarzyszył mi nieprzerwany opad szczeny. Właściwie to moja dolna szczęka przez cały czas zagłębiała się w stronę centrum Ziemi. Najpierw przebiła kilka kondygnacji pode mną, zabijając psa sąsiada, a potem już drążyła sobie drogę przez kolejne warstwy skał gdzieś aż do późnego Triasu włącznie. Kto wie co by się stało gdybym w porę nie odłożył łomu.

Odpalam grę i już po głównym menu widzę, że będzie pięknie, a tu zaraz budzę się w kolejce prowadzącej mnie prosto do Sektora C i wyjść z podziwu nie mogę. Jakie to wszystko ostre, wyraźne i takie żywe. Już sam wagonik jest pełen detalu, małe karteczki, informacje, ogłoszenia, a wszystko da się przeczytać. Za oknem rozgrywa się już prawdziwa orgia i nie wiadomo na czym zawiesić wzrok. Wszystkie lokacje z przejażdżki w HL’u zostały na szczęście zachowane. Niektóre zyskały nowy, lepszy wygląd.

Tak w ogóle to brawa należą się twórcom za urealnienie lokacji. W HL’u często mieliśmy do czynienia, z anonimowymi miejscami. Co prawda już wtedy wszystko miał mniej więcej jakiś sens. W końcu HL to jeden z pierwszych FPS’ów w którym lokacje nie były wzięte kompletnie znikąd, tylko łączyły się w całość. Ale dopiero twórcy BM oddali prawdziwe znaczenie wszystkich miejsc, a niektórym nadali nowy charakter.

Ale wracając do początku, to pierwsza większa zmiana w stosunku do oryginału to bardziej rozbudowany sektor C. Więcej naukowców, (kobiety!) liczne rozmowy, pokoje i laboratoria. Aż chce się zwiedzać.

Podoba mi się to jak w BM zmieniono momenty w których dostajemy bronie. Musze przyznać, że gdy nie znalazłem łomu przy windzie to zacząłem się niepokoić i spędziłem ładne kilka minut w przeczesywaniu okolicy, cofnąłem się aż na poprzednią mapę (ech te loadingi) by tam szukać zguby. W końcu stwierdziłem, że tak miało być i poszedłem dalej. Po drodze zabiłem wszystkich w windzie, a podobno można ich uratować wystarczy tylko rozbić szybę w drzwiach jakimś przedmiotem. Ale ta scena z windą jest teraz o wiele bardziej dramatyczna i naprawdę było mi szkoda tych jajogłowych. Stałem też chyba z 10 minut przed naukowcem udzielającym pierwszej pomocy ochroniarzowi i czekałem aż ten wreszcie wstanie, ale nic takiego nie zaszło. Błąd? Czy tak miało być? 😦

Cały ten początek bez  broni i tylko z Barneyem.. tfu.. strażnikiem u boku jest teraz bardziej survivalowy. Zostają tylko flary i jego broń. Jest ciekawie.

Opisałem dopiero początek moda, a wyszła już z tego spora ściana tekstu. Więc może resztę trochę skrócę. Trochę szkoda, że w modzie zabrakło spotkania z Bullsquidami przy samej kaskadzie rezonansowej, ale to pewnie z powodu tego embarga na Xen 😉

Nie ma też pamiętnej sceny z ładunkiem wybuchowym w rurze przed którym trzeba było uciec do wody. To chyba w rozdziale „Surface Tension”. Poza tym wszystko gra. Skrócone „On a Rail” już tak nie nudzi, a nowa flegma Bullsquidów jest fantastyczna.

Wiem jak to brzmi, ale co poradzić 😉 Co prawda wnerwiają mnie bo prawie nie da się uciec żeby trochę nie oberwać, ale jak to potem wszystko wygląda. No i Houndeye, teraz stały się naprawdę niebezpieczne. Mają szybsze i mocniejsze ataki no i jest ich więcej od nas 😉

Trochę przerażający jest ten system rozczłonkowujący ciała po śmierci. Czasem powoduje to śmieszne i zupełnie nie oczekiwane eksplozje NPC’ów. W dodatku taki bezręki korpus można wziąć ze sobą i nosić jak modną torebkę, albo rzucać w kompanów, lub rozgniatać nim headcraby…

Ach, no i ta radioaktywna, zielona woda, byłbym prawie zapomniał. To między innymi dlatego Blast Pit był moim ulubionym etapem HL1. Macki też robiły swoje, ale ta wszechobecna zieleń. W BM strasznie spodobał mi się za to etap z przetwarzaniem odpadów, jakoś tak swojsko tam było. Nie żebym miał aż taki chlew w domu, ale.. ale…

No, a wspominałem już o helikopterze? Walka na klifie napsuła mi sporo krwi. Nie wiem czy to był jakiś bug, ale po trafieniu go rakietą ze 4 czy 5 razy pilot dostał chyba jakiegoś amoku, bo non-stop atakował mnie z karabinu i rakiet. Nawet nie mogłem się wychylić, a jak już to zrobiłem to od razu traciłem jakieś 80% życia.

Chyba najwięcej ciekawostek w całej grze znajduje się w rozdziale „Questionable Ethics„, gdzie zwiedzamy laboratoria z rozczłonkowanymi ciałami obcych i częściowo bierzemy udział w tych szalonych eksperymentach. Widzieliście działo na Snarki? A zauważyliście dziwnie powtarzające się odniesienie do Pizzy? Ponoć istnieje całe ARG ukryte w grze, które wiąże się z Pizza, dr Hornem i różnymi dziwnymi zakodowanymi przekazami a ścianach. W etapie na klifie jest nawet ukryta jego mała „letnia” hacjenda! Tak, na takie rzeczy na pewno twórcom czasu nie zabrakło, a ile to daje radości.

A te efekty stopionego metalu czy ściany po obróbce laserem? Miód 🙂

Wracając do mojego opadu szczękowego to chyba największą prędkość osiągnął przy finałowej sekwencji w Lambda Core. To było po prostu piękne. Valve powinno się od nich uczyć. Z wrażenia, aż wkleję tu czyjegoś screena (bo ja nie mam panoramy):

Prawdę mówiąc już korci mnie żeby przejść grę ponownie. I tak nie spieszyłem się za pierwszym razem, ale cały czas miałem wrażenie że robię to za szybko. Trzeba będzie się jeszcze po Black Mesie powałęsać.

Za animację pierwszego użycia HiveHand autorom z miejsca należy się nagroda GOTY 2012 roku 😀