Trochę smutna historia

Jest taka jedna osoba, której zawsze mi było żal w Half-Life. Nie znam jej imienia i nazwiska, ale była to bardzo ważna persona, którą na pewno każdy pamięta.

Gdy skończyliśmy swoją długaśną podróż wagonikiem i wreszcie dotarliśmy do upragnionego Sektora C, to on otwierał nam drzwi wagonika. Przypomniał, że jesteśmy spóźnieni, a potem wpuścił do sektora C. Klon Barneya numer 1. Zakładając, że prawdziwy Barney to ten którego mijamy na samym początku i który dobija się do drzwi ochrony, ten jest jego pierwszym klonem, którego spotykamy bezpośrednio. Ci łażący w oddali mogą być atrapami 😮

Strażnik przed wejściem do sektora C, jest pierwszą osobą, z którą możemy pogadać. To ten ludzki element, w ogromnych i przytłaczających korytarzach Black Mesy. Zawsze się zastanawiałem jak długo trwa zmiana tego gościa, bo zawsze gdy grałem w HL, to on tam był, ten sam 😉 Czy było to rano, w południe czy późnym wieczorem on tam zawsze stał i czekał aż przyjadę, nawet zapraszał na piwo. Równy gość.

Ciekawe jak mu mijał dzień pracy. Chodzi mi o to, że biedak nie miał nawet krzesła, żeby sobie usiąść, a gdzie jakaś szafka, czy stolik, telefon, lampa, nawet laptopa do stawiania pasjansa i przeglądania Joemonstera. No chyba, że w interfejsie obok drzwi. Całą ta bujdę o równym traktowaniu pracowników w Black Mesa można sobie między bajki włożyć. Wyraźnie widać, że ta posada przydzielana była za karę. Jeśli ktoś podpadł Breenowi, albo innemu „kierownikowi”, to lądował na jednej z takich posad jak ta.  Żeby mu się zbytnio nie nudziło, między otwieraniem drzwi od sektora C, a wagonikiem, mógł sobie pobiegać po metalowej kładce, dla sportu.

Tak poza tym to metalowa kładka zawieszona nad ciemną przepaścią bez dna, też nie wydaje mi się zbyt bezpieczna. Wspominanie zasad BHP, chyba nie ma sensu, a co na to Sanepid?  Pośliźniesz się na świeżo wymytej podłodze i wylatujesz za zbyt niską barierkę. W dodatku wszędzie jest ciemno. Taka praca przy małej dawce słonecznego światła może być bardzo depresyjna, stresująca, doprowadzając nawet do załamania psychicznego i prób samobójstwa.

Zawsze było mi szkoda zostawiać go (nazwijmy go umownie Stefanem) za tymi ciężkimi metalowymi drzwiami. Gdy ja już byłem w cieplutkim sektorze C, on stał na zewnątrz. Mimo, że temperatura w całym kompleksie jest podobno utrzymywana na odpowiednim poziomie, to wydaje mi się, że tunele kolejki są raczej dosyć chłodne i wietrzne.

A jak sobie poradził w obliczu wywołanej katastrofy?

No cóż, nie spotkało go nic dobrego Gdy po wybuchu zaglądamy na jego stanowisko, widzimy tylko jego ciało. Ale może to nie on, może on uciekł, a to trup innego strażnika? Niestety nie zdążyłem przepytać wiszącego na linie doktora, bo spadł, jak tylko chciałem się zbliżyć.

A może wszedł do sektora C i pomagał w ucieczce naukowcom, może pobiegł do sektora B? Może to któryś z tych żywych ochroniarzy, których potem w grze spotykamy. Mógł też uciec kolejką metra ochraniając personel naukowy podczas ewakuacji. Czy wydostał się na powierzchnię czy został w podziemiach Black Mesy i do dzisiaj szuka wyjścia? Czy przeżył na powierzchni?

Prawdopodobnie jednak zginął na swoim posterunku. Stefan – z jego nudną praca, za minimalną stawkę skończył śmiercią na służbie, gdzieś na zimnej podłodze tajnego, podziemnego kompleksu. Nikt tu po niego nie wróci. Pochylmy się tym razem nad tragedią pojedynczego człowieka…

😀